Proclamatie 2017

4 jaar geleden maakte ik een keuze die veel van mijn verdere loopbaan zou bepalen. Ik hield van talen. Een keuze In die richting lag voor mij dus voor de hand: ik zou studente taal-en letterkunde met communicatiewetenschappen worden. Dat die keuze universiteit inhield, hoorde erbij en weerhield me niet mijn hart te volgen. 

In 2016 bereikte ik als enige de kaap van Bachelor communicatiewetenschappen in combinatie met taal-en letterkunde. Frans werd mijn handelsmerk en passie. Tweetaligheid mijn hoogste doel. Doorheen de voorbije jaren speelde één professer daarbij een speciale rol. Joyce Koeman. Ze gaf het enige communicatievak ten tijde van mijn Kortrijkse carrière, zag me naar Toulouse en Parijs trekken en werd later promotor van mijn meesterproef. Ik schudde Prof. Koeman nog een laatste keer de hand en verliet daarna Leuven. 

Ik was verre van de slimste, was lang niet de grootste bolleboos, maar op 8 juli 2017 stond Ik toch tussen de promovendi der Masters Sociale Wetenschappen. Daarmee liet ik verleden achter me, snoerde twijfelaars de mond en bewees voorgoed wie Eline wel was: wilskracht, karakter en ambitie. Ik begon met "Wie had dat gedacht." en zwaaide na 4 jaar vechten en doorzetten met "Waw, Proficiat." trots af.

1,5 maand later

Om 6u15 weerklinkt de wekker, iets wat me behoorlijk pijn doet na de rush van de laatste dagen: ik werd 22, werd gevierd door zingende stagebegeleiders, werd omringd door talrijke proficiats en bisous. Ik klom de Eiffeltoren op, keek de ogen uit m'n hoofd in de Moulin Rouge en genoot van Belgisch gezelschap. Kathleen vormde een thuishaven tijdens mijn Leuvense bestaan en stond dit weekend, na 1,5 maand, opnieuw aan mijn Parijse voordeur. Ik gierde, straalde en genoot. Taboes verdwenen in het niets en hoewel ik net 22 was geworden, bleef ik kleine. 

En toen was er 20 maart. Ik zocht mijn weg in het Parijse station en doorkruiste in mijn eentje Frankrijk. Deauville vormde daarbij mijn eindbestemming, want ik werd verwacht op mijn eerste zakenreis. En plots stond het er, op mijn eigen badge: Eline Van Wynsberghe, VisitFlanders & Brussels, Paris. 

De gebruikelijke netwerkshow ging van start en daar stond ik: voorgesteld als werknemer. Groen en licht onzeker, maar onwaarschijnlijk trots. Tijdens een uurtje vrij van congressen kan ik de stad In trekken. De zee gaf me weer ademruimte en de huisjes leken zo te zijn nagebouwd uit Disneysprookjes. Na 3 intensieve luisterbeurten keer ik opnieuw huiswaarts. Naar de wereldstad Parijs. 

Het tempo waaraan deze maanden voorbij vliegen lijkt nauwelijks bij te houden: beurzen, onwaarschijnlijke ervaringen, vaardigheden, uitdagingen tot recepties aan de voet van de Eiffeltoren toe. Mijn comfortzone lijkt hele ten dage één of andere exotische plaats. Mij rest niets anders dan alles wat ik kende achter te laten. Proberen, springen en bij dat alles zoveel mogelijk trachten te leren. 

Op dinsdagavond trek ik na de zoveelste spannende ervaring opnieuw huiswaarts. Daarbij kruis ik Trocadero met de bijhorende Eiffeltoren (ik blijf het ondanks alles een magisch ding vinden). Op het plein hebben zich honderden toeristen verzameld. Centraal staat een vioolspeler die er het beste van zichzelf geeft . Ik herken My Way en word door het hele gebeuren ontroerd: "Dit is het dan, groot worden. Volwassen worden. Stap voor stap en my way."

p.s. voor wie wil zien waar ik onder meer aan werk(te) hier in Parijs: http://www.theplaceto.be/4-flamands-dans-le-vent/

Parijs

Champs-Elysées. Arc de Triomphe. Het zijn namen die bij iedereen wel een belletje doen rinkelen. Een paar maanden geleden kreeg ik het nieuws: een stage maakte deel uit van mijn studieprogramma. Kennismaken met het werkveld. Theorie omzetten in praktijk. Groentje omtoveren tot groentje-af. Allerlei mogelijkheden werden af getoetst. Eén ding stond vast: ik zou opnieuw het Belgenland inruilen voor iets anders. Wat "iets anders" precies inhield, was ook voor mij lange tijd een raadsel. Tot ik midden oktober het verlossende  telefoontje kreeg. Ik zou starten in Parijs. De wereldstad. De stad die ik al eerder verkende, maar waarvan mijn kennis beperkt bleef tot de grote trekpleisters.

En zo kwam het dat ik op 30 januari aanbelde op de Belgische ambassade "Bonjour, Eline Van Wynsberghe. Je commence à travailler aujourd'hui." Spanning gierde  door mijn lijf. Schoolbanken ken ik ondertussen als mijn broekzak. De Leuvense lokalen, de Kortrijkse aula's tot zelfs de varianten in Toulouse toe. Maar dit is nieuw. Werken is nieuw. Parijs is nieuw.

Stage in Parijs is je 's morgens in de enorme stroom aan Parisiens begeven. Stuk voor stuk gewapend met aktetas en I-phone oortjes. Daarbij is het trouwens van levensbelang voldoende zelfvertrouwen uitstralen in een poging niet omver gelopen te worden. Schouders achteruit. Borst vooruit. En doorstappen.

Stage in Parijs is goed uit je doppen kijken. Zowel voor auto's, die te pas en onpas doorrijden (voor zover ik wist, waren Fransen niet integraal kleurenblind),  als voor grote boodschappen van de franse dierengemeenschap. Een waar mirakel is het dat ik  in de voorbije 6 dagen nog geen gefrustreerde "MEEERDE!" heb horen weerklinken.

Stage in Parijs is je verwonderen over de gigantische bouwwerken. Majestueuze huizen torenen boven mijn hoofd uit en zelfs de plaatselijke Fnac lijkt een waar kunstwerk. Achter de hoek van elke boulevard verwacht ik Prada of Dior aan te treffen.

Stage in Parijs is trots zijn, wanneer mijn naam het paswoord is om de deur van de Belgische ambassade te openen. Stage in Parijs is je onwaarschijnlijk groen voelen, verbaasd rondkijken, mee op sleeptouw genomen worden door Anthony, in te beelden als pur sang Parisien: inclusief aktetas, inclusief lange mantel EN prototypische Franse hoed. Vergaderingen trachten te ontcijferen en voor het eerst in mijn leven netwerken op een beurs. Stage in Parijs is een soort creooltaal spreken waarbij Nederlands en Frans naadloos vermengd worden. Zinnen à la "Blijft gij hier eten? Sinon, tu peux te mettre là." zijn schering en inslag. Stage in Parijs is overweldigend. Groots. Enorm, spannend, maar vooral heel erg leerrijk.

De stad leeft en  slokt me regelmatig op. Waar ik voorheen door de Brugse straten slenterde (en ook daar, na 21 jaar,  nog regelmatig fout liep...), moet ik nu mijn weg zien te vinden in een enorme metropool. Kleine meid in grote stad vormt het kernwoord van dit alles. Parijs is charmevol, veroverde sinds dag één mijn hart en maakt me gelukkig. Ik herken tv-programma's, zing Franse liedjes uit volle borst mee en denk bij dat alles "Ongelofelijk dat dit kan."

Toulouse, 1 jaar later

Een jaar geleden vertrok ik er: mijn geliefde, geweldige en oh zo mooie Toulouse. Ik vertrok er met spijt in het hart. Met de nodige tranen ook. En met schrik, want wat als dit alles zomaar voorgoed voorbij was? Niets was minder waar. Toulouse is en blijft. Ook na een jaar. De gelijknamige klassieker van Nougaro ken ik nog steeds uit het hoofd. De cassoulet wordt ook dit jaar opnieuw uitgetest. Regelmatig duiken nog anekdotes op van lachbuien, huiselijke zondagen en warme knuffels. Ook coloc Aurélie blijft aanwezig. Niet langer dagelijks, wel op de momenten van de hoogste nood. Kerstkaartjes werden dit jaar niet verstuurd, behalve ééntje die eind december in de mij bekende postbus viel.

Binnen 2 weken wacht mij een nieuw Frans avontuur. Met dank aan Toulouse. Met dank aan de soms voor mij te nuchtere levenslessen van mijn oudere huisgenoot. Met dank aan de warme thuis. En met dank aan de fiere "Regarde Eline, elle a changé énormément." En dat tijd voorbij tikt, dat de toekomst roept, maar dat er vandaag, een jaar na datum, nog steeds plaats voor een reusachtige merci en graag zien. Heel erg graag zien.