Een jaar geleden vertrok ik er: mijn geliefde, geweldige en oh zo mooie Toulouse. Ik vertrok er met spijt in het hart. Met de nodige tranen ook. En met schrik, want wat als dit alles zomaar voorgoed voorbij was? Niets was minder waar. Toulouse is en blijft. Ook na een jaar. De gelijknamige klassieker van Nougaro ken ik nog steeds uit het hoofd. De cassoulet wordt ook dit jaar opnieuw uitgetest. Regelmatig duiken nog anekdotes op van lachbuien, huiselijke zondagen en warme knuffels. Ook coloc Aurélie blijft aanwezig. Niet langer dagelijks, wel op de momenten van de hoogste nood. Kerstkaartjes werden dit jaar niet verstuurd, behalve ééntje die eind december in de mij bekende postbus viel.
Binnen 2 weken wacht mij een nieuw Frans avontuur. Met dank aan Toulouse. Met dank aan de soms voor mij te nuchtere levenslessen van mijn oudere huisgenoot. Met dank aan de warme thuis. En met dank aan de fiere "Regarde Eline, elle a changé énormément." En dat tijd voorbij tikt, dat de toekomst roept, maar dat er vandaag, een jaar na datum, nog steeds plaats voor een reusachtige merci en graag zien. Heel erg graag zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten