Exact een jaar geleden: Bataclan. Aanslagen. Ikzelf genoot in november 2015 van één van de meest leerrijke periodes tot nu toe: Toulouse. Toulouse staat over het algemeen gekenmerkt als "ik was uitermate gelukkig." De nacht van 13 op 14 november staat desalniettemin voor altijd in mijn gedachten gegrift. De schrik in de ogen van mijn toenmalige huisgenoten. De "In godsnaam, was is dit?!" toen ik na een plezierige vrijdagavond thuiskwam en hen allemaal verbijsterd aan het televisiescherm gekluisterd aantrof. De schrik: verdorie, een week geleden liep ik er nog rond.
De speech van mijn toenmalige prof op zaterdagochtend waar mijn haren van rechtop kwamen te staan. Het verdriet dat door de gangen zweefde en de hartverscheurende snikken door het hoorcollege heen. Ook ik stond op zondagmiddag in de massa die zich die dag op mijn geliefde Capitool had verzameld, want ik vond dit zo oneerlijk, onrechtvaardig en zo verschrikkelijk onjuist.
Toch is er één iets wat ik wel wil onthouden van die gitzwarte nacht: op 14 november gaven Thomas, Lola, Aurélie en mezelf immers een heel krachtig signaal. Ik was "buitenlander". Ik was een Belg die probeerde een leven op te bouwen in een land dat niet het mijne was. Ik werd door hen met open armen ontvangen, voelde me geen moment onwelkom en werd omringd met een enorme dosis vriendschap. De soirées canapés op zondagavond verwarmen tot op de dag van vandaag nog steeds mijn hart. We hadden allemaal een totaal verschillende achtergrond. Onze politieke voorkeuren waren geheel verschillend. En toch. Ze werden mijn vrienden en ze maakten me echt gelukkig.
Op 14 november kwamen we samen: om aan te geven dat solidariteit wel nog bestaat. Dat vriendschap over nationaliteiten heen kan groeien en verschillende waarden toch een brug kunnen slaan tussen verschillende individuen. Samenhorigheid was nooit zo groot. De omstandigheden waren alles behalve ideaal, maar de avond leerde mij wel waar het allemaal om draaide. Achtergrond deed er niet toe. Taal deed er niet toe. Politieke of religieuze voorkeuren verdwenen in het niets. En een toast "op ons" verbond ons over alle grenzen heen.
Vanaf januari vormt Parijs mijn thuisbasis. Te midden van 1000 andere Fransen beloofde ik mezelf immers op 14 november 2015 één ding: dromen geven mijn leven zin. Ze geven me de moed om elke dag voluit te gaan voor waar ik in geloof, wat er ook mag komen. Mijn verblijf in Parijs zal dus niet gekenmerkt worden door angst, maar door een onwaarschijnlijke dankbaarheid voor deze kans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten