Connectivity

Gastsprekers: ik zie ze regelmatig opduiken in het kader van mijn studies. Voorbije donderdag was dat niet anders. Na een hectische week, vol heen-en weergeloop, vol dagen gevuld met groepswerken, crisisprojecten, campagneplannen die mijn hoofd af en toe open en dicht laten slaan, nam ik vol goeie moed plaats op één van de traditionele houten stoelen die de aula sieren. Vandaag gaat het over evenementenorganisatie: communicatie over evenementen.

Spreker van dienst is de oprichter van I love Techno, Peter Decuypere. De man springt, huppelt en rent nerveus doorheen de aula: duidelijk gepassioneerd door zijn vak. Duidelijk vol energie. Met een serieuze dosis humor ook: al snel rollen de tranen over mijn wangen van het lachen. Tot die ene zin komt. Tot de ene zin: "Geef de mensen een excuus tot verbondenheid." plots het scherm siert. Ik herhaal: een excuus tot verbondenheid. Een excuus om elkaar een hand te geven. Een excuus om gewoon naast elkaar te gaan zitten. Want:verbondheid verkoopt. We connecteren zonder enige moeite op Facebook. Klikken is makkelijk. Klikken is simpel. 

Een glimlach daarentegen vraagt tegenwoordig moed. Een handdruk is te dichtbij. Plots word ik intriest: hoe kan dit. Hoe kan zoiets simpel als "samen" een marketingtruc geworden zijn... Ook ik ben voorstander van smartphones. Ook ik ben op allerlei media te vinden. Facebook, Instagram en Snapchat sieren ook mijn scherm.

Ook mijn gsm staat deze periode van het jaar amper stil: zonder de 'niet storen-functie' heb ik nog weinig nachtrust. Mails komen elk moment van de dag binnen, berichten via allerlei media eisen elk moment van de dag mijn aandacht op. Ik ben student. Als ik niet opneem of even niet antwoord gaat er heus niemand dood. En toch: ik moet altijd en overal beschikbaar zijn: voor medestudenten, voor professoren, voor vrienden en familie.

Eén avond van de hele week eis ik voor mezelf op. Een tijdsslot wordt ingebouwd in agenda en afspraken moeten onverbiddelijk wijken. Een belangrijke verjaardag gaat voor. Ik werk net zoals zovelen tot net voor het uur van afspraak, maar wanneer ik ter plaatse verschijn, ben ik wel met hart en ziel aanwezig. Gsm gaat uit. Vanavond niet. Vanavond ben ik hier aanwezig. Met alle aandacht, alle tijd en alle vriendschap die ik in me heb.

Ik slaap die nacht al bij al 5/6 uur, want 's morgens vroeg gaat mijn wekker opnieuw af. Klaar voor een nieuwe dag. En toch: mijn energiedosis is opnieuw onnoemelijk hoog. Ik kreeg op die ene avond een enorme dosis steun en bezorgdheid. Ik kreeg vriendschap, kreeg plezier en kreeg oprechtheid. Ik kreeg verbondenheid: een hand, een glimlach en een knuffel. Zonder marketing, maar met oprecht om iemand geven.

Parijs

Exact een jaar geleden: Bataclan. Aanslagen. Ikzelf genoot in november 2015 van één van de meest leerrijke periodes tot nu toe: Toulouse. Toulouse staat over het algemeen gekenmerkt als "ik was uitermate gelukkig." De nacht van 13 op 14 november staat desalniettemin voor altijd in mijn gedachten gegrift. De schrik in de ogen van mijn toenmalige huisgenoten. De "In godsnaam, was is dit?!" toen ik na een plezierige vrijdagavond thuiskwam en hen allemaal verbijsterd aan het televisiescherm gekluisterd aantrof. De schrik: verdorie, een week geleden liep ik er nog rond.

De speech van mijn toenmalige prof op zaterdagochtend waar mijn haren van rechtop kwamen te staan. Het verdriet dat door de gangen zweefde en de hartverscheurende snikken door het hoorcollege heen. Ook ik stond op zondagmiddag in de massa die zich die dag op mijn geliefde Capitool had verzameld, want ik vond dit zo oneerlijk, onrechtvaardig en zo verschrikkelijk onjuist.

Toch is er één iets wat ik wel wil onthouden van die gitzwarte nacht: op 14 november gaven Thomas, Lola, Aurélie en mezelf immers een heel krachtig signaal. Ik was "buitenlander". Ik was een Belg die probeerde een leven op te bouwen in een land dat niet het mijne was. Ik werd door hen met open armen ontvangen, voelde me geen moment onwelkom en werd omringd met een enorme dosis vriendschap. De soirées canapés op zondagavond verwarmen tot op de dag van vandaag nog steeds mijn hart. We hadden allemaal een totaal verschillende achtergrond. Onze politieke voorkeuren waren geheel verschillend. En toch. Ze werden mijn vrienden en ze maakten me echt gelukkig.

Op 14 november kwamen we samen: om aan te geven dat solidariteit wel nog bestaat. Dat vriendschap over nationaliteiten heen kan groeien en verschillende waarden toch een brug kunnen slaan tussen verschillende individuen. Samenhorigheid was nooit zo groot. De omstandigheden waren alles behalve ideaal, maar de avond leerde mij wel waar het allemaal om draaide. Achtergrond deed er niet toe. Taal deed er niet toe. Politieke of religieuze voorkeuren verdwenen in het niets. En een toast "op ons" verbond ons over alle grenzen heen.

Vanaf januari vormt Parijs mijn thuisbasis. Te midden van 1000 andere Fransen beloofde ik mezelf immers op 14 november 2015 één ding: dromen geven mijn leven zin. Ze geven me de moed om elke dag voluit te gaan voor waar ik in geloof, wat er ook mag komen. Mijn verblijf in Parijs zal dus niet gekenmerkt worden door angst, maar door een onwaarschijnlijke dankbaarheid voor deze kans.

Love. The world needs you.

En toen werd ik op 9 november wakker. Het ondenkbare was gebeurd. Geschiedenis werd veranderd.  Donald Trump werd president van Amerika. Een wereldmacht kwam in handen te liggen van een kortzichtige, racistische haat-prediker. Van liefde, goedheid en tolerantie is plots geen sprake meer. Barack Obama werd 8 jaar geleden de eerste zwarte president. Racisme werd toen van een stevig antwoord gediend. De man had zich opgewerkt, beschikte over de gave van het woord en kwam daarmee op één van de belangrijkste posities ter wereld te staan. Vandaag moet ik het allemaal aanschouwen en beroert de gedachte: "En nu? Waar stopt dit?" elke seconde van de dag mijn hoofd. 

Aanslagen, IS, racisme en haat overwinnen langzaamaan deze wereld. Mijn geloof wankelt. Mijn geloof in de wereld wankelt met elke slag een beetje meer. Ik geloof in goedheid. Ik geloof in liefde en ik geloof in tolerantie. Vandaag ben ik van niets nog zeker en angst neemt het beetje bij beetje van mij over. Wordt de "ik geloof" ooit een "ik geloofde?" Eens te meer val ik in herhaling want dit snap ik, opnieuw, niet. Dit vatten is voor mij geheel onmogelijk. Hoe de wereld zo alle ratio kan verliezen, hoe haat zich langzaamaan van ons meester maakt. 

Alles veranderd in een vingerknip: waar ik gisteren zorgeloos de nacht inging, want "We zijn allemaal mensen: amerikanen of belgen. We hebben er al een serieuze evolutie opzitten. Intelligentie en ratio zijn heus wel aanwezig", bewoont twijfel vandaag mijn gedachten. Ik heb me, zoals zovelen, lelijk vergist. De wereld heeft een ramkoers ingezet en vernietigt langzaamaan alle redelijkheid.

 Moet ik nog geloven in systemen? Moet ik nog geloven in de toekomst? Intelligentie, solidariteit, liefde en tolerantie zijn dingen die ik, als jonge twintiger, hoog in het vaandel draag. Mij rest voorlopig één ding:   vurig hopen dat mijn levensmotto "Alles komt altijd, hoe dan ook, goed" het bij het rechte eind heeft. En dat de wereld, hoe erg ze ook naar de vaantjes is, toch nog beseft hoe fout dit allemaal gaat.  

Ces petits bonheurs qui rendent la vie si belle

Woensdagmorgen, 2 november. Vandaag heb ik afgesproken om Maastricht te gaan verkennen. Na ongeveer 2 maanden is het opnieuw tijd mijn beste vriend op te zoeken. Ik moet vroeg uit de veren om het hele land te doorkruisen. De zon komt langzaamaan op en tovert een adembenemend lichtspel tevoorschijn: roze wolken in samenspel met de vele herfstkleuren. Ik verdiep me in mijn boek, een aanrader van diezelfde beste vriend. Ondertussen weerklinkt in mijn oren een nieuw ontdekte plaat, eveneens een aanrader van een goeie vriendin die ik nog niet eens zo lang ken (Groepsreizen: doen!) Plots word ik door en door gelukkig. Mijn week is druk en volgepland. Toch wordt de dosis energie opnieuw aangevuld. Ik voer gesprekken waarvan ik dacht ze nooit te kunnen voeren, gewoon omdat er ruimte is. De momenten waarop ik bij hen kan zijn: Eline, alles of niets. Zelfzeker en af en toe toch nog heel erg onzeker. Eline, twintiger vol ambitie. Vol “ja! Doen!”  en toch nog steeds op zoek. Eline, en tegelijk kleine. Onwaarschijnlijk veel nadenken en toch vooral je hart als kompas gebruiken.

Ze zijn me waardevoller dan wat dan ook, want ze staan me toe om opnieuw optimist te zijn. Ze vormen mijn zuurstof en geven me opnieuw de moed om ambitieus te zijn, de moed om anders te zijn. De moed om goed te zijn. Kleine dingen slaan mij af en toe volledig uit mijn lood, maar diezelfde kleine dingen schenken me ambitie, geluk en levensvreugde. Laat het grote dus maar voor wat het is, het spreekwoord “de kinderhand is gauw gevuld” is in dit geval meer dan geschikt.

 Avonden in een simpele zetel. Gieren en brullen. Slikken soms, wanneer mij gevraagd wordt waarom ik ben wie ik ben. Glimlachen, wanneer een treffende analyse aangeeft dat ik helemaal word begrepen. Geen “verdorie-ik-moet-iets-zeggen!” voelen wanneer er zich een stilte installeert.

Mijn hart dat opnieuw gerust aanvoelt mijn hoofd dat sinds een maand voor het eerst opnieuw stilstaat. En de oprechte knuffel bij het afscheid? Die schenkt me voldoende geluk voor miljoenen leef-je-uit-zang-momenten tijdens het studeren en tovert moeiteloos een glimlach tevoorschijn die zowel in hoofd en hart te zien is.