Ik ben er in april begonnen toen chaos regeerde. Luchthaven Oostende hield amper het hoofd boven water door de uitschakeling van één van de grootste luchthavens die ons belgenlandje rijk is. Een aanslag. 15 juli. Ik ontwaak en moet eens te meer slikken. Een blind geweld doodde 84 mensen. Kinderen, families, vrienden. 14 juillet, de dag van "fraternité, liberté, égalité" krijgt een zwarte rand toegedicht. Vanop Oostende vertrekt regelmatig een vlucht richting Nice. Een wagon aan fransen passeert dan één voor één aan mijn portiek. Vaak worden de gezichten gesierd met een goedlachse glimlach, een ontspannen sfeer zweeft door de luchtvaarthallen.
Vandaag stond ik er weer. De gedachten waren dit keer echter gitzwart. Mensen storten in te midden van de vertrekhal en proberen hun tranen te verzwelgen. En ik moet ze onder ogen komen. Eén voor één. Eén voor één moet ik ze in de ogen kijken. Eén voor één moet ik ze een onnozele rimram over vloeistoffen voorschotelen terwijl mijn hart het uitschreeuwt. Mij wordt gevraagd als spreekbuis te fungeren: inlichten, maar vooral steun betuigen.
Eline is niet langer de 21-jarige jobstudent. Eline is spreekbuis voor Oostende. Eline is bovenal mens. Mijn hart breekt regelmatig in stukken wanneer ik de radeloosheid in hun blik ontcijfer. Frans vloeit uit mijn mond. Niet uit vaardigheid, maar uit bewogenheid. Hart neemt hoofd over. Ik kan geen wonderen verrichten. Ik kan geen mirakels mogelijk maken. En toch, als ook maar één sprankel hoop een voedingsbodem vindt door mijn toedoen, is mijn missie geslaagd. Ik doe mijn uiterste best. Hoeveel ik mijn moed daarvoor ook moet verzamelen, want dit snap ik niet. Dit snapte ik toen niet, dit snap ik vandaag niet en dit zal ik nooit snappen. Mijn grootouders spraken over oorlog. Ik zal over aanslagen spreken. En dat doet pijn. Dat blijft pijn doen, want dit word ik niet gewoon. Dit wil ik niet gewoon worden.
Na een slopende dag rijd ik huiswaarts: op de radio weerklinkt "This one's for you". De tekst verenigde een aantal weken geleden nog duizenden mensen. Ze schreeuwt om eendracht en vrijheid. En ik? Ik hoop maar één ding: dat de tekst ooit werkelijkheid wordt en eendracht en liefde zullen overwinnen.
"We won't surrender. We're in this together. We stand strong together."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten