Een klein briefje, maar een grote invloed

En plots wordt mij de vraag gesteld: hoe komt het dat jij zo gelukkig rondloopt en na een paar maanden al zo rechtuit bent? Aanleiding voor de vraag is een briefje dat ik schreef aan mijn huisgenoot. Ik weet, in eerste instantie, niet wat te antwoorden. De vraag blijft echter door m'n gedachten spelen en uiteindelijk raak ik eraan uit.

Waarom ik gelukkig ben? Ik heb uit alle macht voor elke centimeter vooruitgang gevochten. Verandering komt er immers niet vanzelf. Het heeft me een overvloed aan bloed, zweet en tranen gekost om angsten te overwinnen, om verlegenheid en onzekerheid niet te laten beslissen over hoe mijn levenspad opgebouwd zou worden. Ik ben honderden keren tegen de spreekwoordelijke muur gebotst en heb tientallen etiketten opgeplakt gekregen: de stille meid, het onzekere meisje, diegene die teruggetrokken leefde in haar eigen gevoelige wereldje. Het meisje dat, ook al bleef ik dan af en toe alleen achter, nooit iets deed waar ik niet achterstond: pesten of zonder nadenken het populaire meisje volgen bijvoorbeeld.

 Ik ben nog groen. Amper twintig jaar oud, maar als er één iets is wat ik wel weet is het dat ik er, in de voorbije jaren, een enorme vooruitgang heb opzitten. Vandaag sta ik hier: zelfstandig. Vlot. Volop bezig met het realiseren van dromen. Er gaat geen dag voorbij of ik denk: "Bedankt. Bedankt om dit mogelijk te maken. Bedankt om mij, van al die honderden mensen, de kans te geven om dit te doen."

Het antwoord op de vraag: waarom ben jij gelukkig? Is dus heel eenvoudig. Ik? Ik ben gelukkig omdat ik ook de andere kant gezien heb. Het enige etiket dat vandaag klopt is het etiket "Eline" een limited edition. Als de situatie het vereist oersterk, maar tegelijk ongelofelijk kwetsbaar en af en toe gênant eerlijk.

"Je weet toch dat eerlijk zijn anderen de mogelijkheden geeft om je enorm pijn te doen?" antwoordt mijn gesprekspartner. Ik antwoord: "Het is niet mijn natuur om iemand half graag te zien. Als ik blij ben is het zichtbaar. Als ik verdrietig ben, sluit ik alle deuren en verdwijn ik heel even van de wereld. Als ik iemand mis, dan is de vertaling van "tu me manques" meer dan ooit op zijn plaats: dan mist er een deeltje aan mij. Vergis je niet: het gaat niet om een naïeve vorm van graag zien -ik heb er al een paar serieuze katers aan over gehouden- , maar om de hoop om, in een wereld waar cynisme het voor het zeggen heeft en het verwoorden van gevoelens te veel als een zwakheid wordt beschouwd, net een tikkeltje meer zachtheid te brengen."

Bij thuiskomst merk ik dat mijn huisgenoot enorm dankbaar is voor het kleine gebaar en ik denk: "Als dit het resultaat is, dan wil ik gerust een beetje kwetsbaar zijn."

Happiness is homemade

Zaterdag. Buiten stormt het: de wind doet de deur in zijn voegen heen en weer bewegen en de regen slaat tegen de ruiten. Dit weekend telt het appartement een huurder minder: Thomas is op familiebezoek dus Aurélie en mezelf blijven over.

De wekelijkse routine wordt verbroken: uurroosters lopen niet door elkaar en er is tijd. Een ietwat slaperige "Goeiemorgen, goed geslapen?" luidt het begin van de dag in.  Ik heb, voor één keer, geen zin om vandaag ook maar 1 voet te verzetten. Great minds think alike: we beslissen om er een deken-chocomelk-film-morgen van te maken. De film speelt af en mijn hartslag kalmeert. Ik geniet: de tegenstelling van het koude buiten en warme binnen mist zijn effect niet. Langzaamaan word ik overvallen door slaap: iets waar ik enkel in slaag wanneer ik me honderd procent durf overgeven. Het is me bij de meeste mensen te kwetsbaar. Wat volgt is een ontwapend tafereel: de film speelt af, maar het publiek ligt onder de deken te dromen.

Het geluid van een inkomend bericht maakt een einde aan de rust. Ik voel dat de gewoonlijke innerlijke onrust opnieuw zijn intrede maakt en beslis dan ook even een korte wandeling te maken in de stad: mijn lievelingsmoment. Met muziek in mijn oren aangewezen zijn op mijn eigen gedachten.

En dat is dit geval heel erg positief: ik heb een beste vriend die mijn huisgenoten bedankt om voor mij te zorgen. Diezelfde huisgenoten omringen mij met een verbazingwekkende dosis warmte. Bovendien heb ik veelbelovende vooruitzichten.

Wat er dan in mijn gedachten speelt? Heel simpel, om het op zijn West-Vlaams te zeggen, verdorie Eline, ge moogt uw twee pollekes kussen, meestal gevolgd door een glimlach die waarschijnlijk zowel vanbuiten als vanbinnen zichtbaar is.

Helemaal mezelf kunnen zijn in een land dat niet het mijne is, de positieve veranderingen stap voor stap voelen gebeuren en daarbij nog door dik en dun gesteund worden. Ik? De grootste gelukzak die er hier rondloopt.

Paris is about life

“Je vous salue tristement “: het zijn de woorden waarmee mijn professor een groep aangeslagen studenten begroet.  Zaterdag, 14 november. Frankrijk ontwaakt uit een nachtmerrie, maar liefst 128 doden, 66 gekwetsten en een enorm onbegrip. 

Er volgt een speech waar mijn haar van rechtop komt te staan, niemand kan wat uitbrengen. In de gangen heerst een drukkende stilte. Af en toe wordt een neus gesnoten, tranen lopen over de wangen. Ik kan een herinnering aan Charlie Hebdo niet onderdrukken: mensen die volop van het leven genieten, werden genadeloos afgestraft. 

De aanslagen zijn nog nooit zo dichtbij geweest: twee weken geleden liep ik er nog rond: de stad van het licht en van de romantiek is op één nacht de stad van horror geworden. TF1 zendt rechtstreeks uit, verslagen volgen we alle drie de berichten. Mijn huisgenoot checkt of geliefden in veiligheid zijn. Normaal gezien zou ze er zelf rondlopen. Een speling van het lot heeft dat echter verhinderd. Ik ben maar wat blij om ze naast me te zien zitten. 

Heel even installeert zich een gevoel van angst. Ik besef al snel: angst heeft geen zin. Angst beperkt alleen maar. Ik ga naar buiten. Ik neem deel aan de manifestatie. Een indrukwekkende massa heeft zich verzameld op het hoofdplein van Toulouse. De veiligheidsmaatregelen zijn toegenomen: overal loopt politie rond. Overal zijn militairen te zien.

Deze avond wordt een avond van betekenis. Vanavond komen we samen: mijn huisgenoten, mijn bovenburen, ikzelf en mijn beste vrienden. We bewijzen dat een andere taal spreken geen hindernis is, dat in verschillende waarden geloven geen obstakel is.  Vanavond zijn we samen.

De Franse vlag hangt vandaag halfstok. Frankrijk is in de rouw. Sprakeloosheid zweeft door de straten, maar de waarden: fraternité- égalité- liberté hebben nog nooit zo'n sterke betekenis gekregen als vandaag. 

Donderdagavond in Toulouse

Donderdag staat bij de meeste studenten bekend als uitgaansavond. Hier is het echter mijn teergeliefde televisieavond geworden. Alsof het toeval er mee gemoeid is, blijven we telkens maar met twee over: Aurélie en mezelf. Beiden schikken plannen zodat die ene avond vrij blijft: gezellig eten met een babbel erbij. De ene keer is die al wat diepgaander dan de andere. Zij is zelfzeker en ongelofelijk zelfstandig. Ik, op mijn beurt, durf  dan weer het schild ter verdediging laten zakken en kwetsbaar te zijn. Ik leer en probeer toe te passen wat me juist lijkt.

De band is intens. Mijn vertrouwen enorm. Toch weet ik: dit zal er niet altijd zijn. Daar heb ik, voor het eerst, geen problemen mee. Ik ben hier terecht gekomen om te leren. Waar ik het aan heb verdiend om via een lukrake zoektocht via internet net dat appartement uit te kiezen waar zo'n fantastische mensen wonen, is me een raadsel.

De klok tikt verder. Deken wordt ter hand genomen en er wordt op play gedrukt. Het enige licht is het kaarslicht van het kaarsje op de salontafel en de  lichtweerspiegeling van het drukke leven dat zich buiten op de boulevard afspeelt.

Algauw merk ik dat mijn hartslag tot rust komt. Mijn ademhaling wordt regelmatiger. Er wordt geen woord meer gezegd en ultieme rust doet z'n intrede.

Het enige wat nog uitgesproken wordt alvorens beide slaapkamerdeuren sluiten, is een vriendelijke blik en een ietwat slaperige, doch  hartelijke "Bonne nuit, à demain". Ik sluit de deur en voel: ik hoef Frans niet als moedertaal te hebben om dit 100 procent te begrijpen.