avontuur in Kulak...

Onder het motto:"gedeelde smart is  halve smart" nam ik gisterenavond samen met een andere student statistiek plaats aan één van de vele flashy stoeltjes in de alombekende hal A van Kulak. Klaar om een aantal oefeningen statistiek tot een goed einde  te brengen. Ik verwonderde me er nog over hoe snel de dag kan voorbij gaan toen we plots in het donker geplaatst werden. Lampen gingen uit en we beseften: "hier is geen mens meer te bekennen..."

Nadat ik met m'n blik kortstondig het terrein had verkend, bemerkte ik in een donker hoekje toch nog een individu. Mijn collega sprak uit wat ik kort daarvoor ook al in mijn hersenkoker had zitten bedenken: "U had ons toch wel kunnen verwittigen! Sympathiek!" Waarna een nogal geïrriteerd antwoord weerklonk: "Ga zitten aan de tafels onder het licht of beter nog: ga naar huis! Naar uw kot,  uw studio, whatever!"

Nog niet helemaal klaar met de taak van die avond verplaatsten we ons, deze keer in stilte, naar de enige lichtbron in de buurt. Bij het vertrekken, ooit moest er toch een einde komen aan die enorme taak, werden we ons stilaan van het kwaad bewust. Alle deuren dicht. Mijn "overlevingsmodus" sprong op 'on'. In plaats van te panikeren, gingen we op zoek naar dezelfde man die we die avond tegen ons in het harnas hadden gejaagd.

Na eerst alle mogelijke uitgangen te hebben uitgeprobeerd (en geloof me: dat zijn er een heleboel...) Restte er ons nog maar één mogelijke oplossing. Iemand moest z'n trots opzij schuiven en de hulp van de man inroepen. Al snel werd besloten dat ik slachtoffer van dienst mocht spelen. Ik had immers nog de grootste kans op een redelijk verloop van de dialoog: ik was diegene die het hele gebeuren vanop afstand en in stilte waargenomen. Ik moest me  op mijn allervriendelijkste toon  tot de enige persoon wenden die letterlijk de sleutel tot de oplossing in handen had. De vriendelijkheid heeft z'n effect niet gemist. Al snel werd er geglimlacht en kreeg ik de oplossing tot het openen van de deuren (een knopje, een onnozel drukknopje...)

De man had zijn pleziertje van de dag gehad en wij konden eindelijk naar huis. Ondanks het feit dat ik doodmoe was en gewoon naar huis wilde, moet ik zeggen dat het wel nog iets heeft zo'n lege unief... ;-)

Flashback naar de Jozefientjes

En plots staan ze allemaal weer voor je neus. Medeleerlingen van toen, leerkrachten die je heel soms vervloekt hebt, maar die je ook bewonderd hebt. Zij, die je zoveel hebben bij gebracht.

Sint-jozefhumaniora, in de volksmond beter bekend als sjh/ de jozefientjes. Ik ben er ongeveer 7 en een half jaar geleden begonnen. Schuchter, onzeker, zoekend naar mijn eigen weg. De vragen wat ik wilde worden, wie ik wilde zijn, hingen toen nog in een waas van mist. Wat me toen nog allemaal te wachten stond was een groot mysterie, maar ik voelde me er goed. Ik heb er het warme nest gevonden die zoveel jonge mensen nodig hebben om zich ten volle te ontwikkelen.

Ik ben er gegroeid en heb er mijn beste vrienden leren kennen. Zij die mij hebben zien evolueren en samen met mij een hele reeks hindernissen hebben overwonnen. Ik ben er opengebloeid. Ik heb er talloze kansen gekregen, heb er geleerd en heb altijd enorm veel respect gehad voor die mensen die dag in, dag uit hart en ziel gaven om de passie voor hun vak over te brengen.

Sjh, de vertrouwde jozefienen zal altijd een speciale betekenis hebben. Ik zal altijd met een enorme portie dankbaarheid en een grote glimlach terug denken aan wat ik daar allemaal beleefd heb: levenservaringen, soms ietwat domme deugnietenstreken. Ik heb er kennis opgedaan, maar heb er vooral geleerd wat vriendschap, respect en maturiteit inhouden. Ik ben er Eline geworden.

Medeleerlingen van toen terug zien, bekende gezichten in de menigte herkennen doen mij met plezier terug denken aan toen.

Toch weet ik op het einde van de avond: Ik ben intussen zoveel veranderd. Ik verkies de toekomst: waar mijn hart en ziel liggen, waar ambitie de scepter zwaait. Ik sta 100 keer steviger in m'n schoenen dan toen. 'T is meer dan goed zo. Meer kan ik me op dit moment echt niet wensen.

Hoger onderwijs

De uitdaging van het Hoger onderwijs. Enerzijds staat het gelijk aan constant onder druk staan en aan hoge verwachtingen moeten voldoen. Aan taken op tijd volbrengen tegen de vereiste deadline en ondertussen ook nog even proberen je lessen bij te houden. Verder is er ook nog het algemeen recht op een sociaal leven.

Anderzijds kom je in contact met mensen die iets te vertellen hebben. Proffen die je vanaf het eerste moment naar de keel grijpen en je gedurende 2 uur blijven boeien met als enige wapen het woord.

Iedere student wordt verplicht verder na te denken over de meest voor de hand liggende dingen. Het wordt er als het ware ingepompt: kritisch nadenken, discussiëren, onderzoeken, je hersenen gebruiken.

Binnen het academische kader bots ik af en toe op interessante mensen. Zo ging het ook deze avond weer: iedere 2 weken besteed ik immers een 2-tal uurtjes van mijn vrije tijd aan het helpen bij apothekerslessen.

Als taal-en letterkunde student valt het te begrijpen dat het daar voor mij om een ver-van-mijn-bedshow gaat. Desalniettemin kreeg ik de kans om een boeiend gesprek te voeren met een specialist ter zake. Een snelcursus omtrent de problematiek van bloedklonters werd mij zonder aarzelen meegedeeld. Ook al behoort deze problematiek niet tot mijn dagelijkse vakgebied toch mondde dit alles uit in een leerrijke discussie. Mijn kennis werd alweer vergroot.

Hier leer ik bij, hier word ik gevormd. Hier beleef ik er zo veel plezier aan meegetrokken te worden in de passie van docenten voor hun vak. Op zo'n momenten heb ik het er meer dan voor over de koude te trotseren en na een dag van meer dan 12 uur uitgeput met een overvol hoofd in de zetel neer te ploffen.

Wat volgt is eenvoudig, maar meer dan voldoende. De informatiestroom wordt even stopgezet. Verstand gaat op nul. De televisie wordt ingeschakeld. Ik ben thuis.