Bolivië

Ik heb een jaar lang niet meer geschreven. Niet omdat er niets te beleven viel, mijn studentenjaar in het Antwerpse hoefde in geen enkel opzicht onder te doen voor de andere vier jaar, wel omdat weinig van een dergelijke intensiteit was dat er zo nodig over moest verteld worden. Tot Bolivië eraan kwam. 

Ik trok er opnieuw op uit, gepakt en gezakt en klaar voor alles wat dit avontuur me te bieden had. Ik liet het Belgenland 24 dagen voor wat het was en trok met 11 compleet onbekenden de oceaan over. Reizen in groep is niet altijd even simpel: een groep reizigers, met allen diverse motieven en doelen, wordt willekeurig verzameld met als enige directe overeenkomst de bestemming. Toch is het dat wat groepsreizen zijn charme geeft: op 11 september kende ik met veel moeite de naam van mijn metgezellen, op 4 oktober hadden we allerlei avonturen beleefd en waren alle kleine kantjes van elkaar duidelijk. Banden waren veel intenser dan in het normale leven. In die mate zelfs dat er een heuse "heilige drievuldigheid" door ontstond waar ik trots deel vanuit maakte.

Ik heb mijn reisgenoten in alle mogelijke omstandigheden gezien: door en door gelukkig, meebrullend met de lokale hits, maar eveneens moe en ziek. Tijdens deze reis was mijn lach regelmatig doorheen de muren van diverse hotels te horen, iets wat voor de timide versie van mezelf nog steeds iets is waar ik versteld van sta. Een teken aan de wand dat dit goed zat.

Ik gierde van het lachen en beleefde de mooiste momenten: oprecht glimlachen en anderen aansteken zodat op termijn, terwijl we cruisen over een machtige zoutvlakte, drie door en door gelukkige mensen meebrullen met "sun is shining". Het liedje zal nooit meer helemaal hetzelfde klinken. Muren verdwijnen en verbondenheid duikt op. Spontane groepsknuffels ontstaan als iemand uitroept: "ik ben zo blij dat ik dit met jullie kan delen!". Verleden was onbekend en ook over toekomstplannen werd er bitter weinig gesproken. Enkel nu, en voor de 100%. 

Conversaties bestaan uit een simpele "ça va vandaag?", "ja hoor, oké". Korte woorden, maar ze volstaan om na te gaan of het goed gaat. Ik ben moe geweest, heb slechte dagen gehad, ben ziek geweest, maar steeds was er wel iemand in de buurt die even achterom keek.  Kleine daden, grote invloed. 

Op foto's blinken mijn ogen opnieuw, ik ben 1000 lachrimpels rijker en mijn hart voelt net weer dat tikkeltje voller. En ik weet opnieuw: daarom reis ik, exact om die reden.