Brussel

22 maart, 9u. Ik ontwaak in een nachtmerrie. M'n gsm bulkt van de berichten uit Toulouse: halve smeekbedes om voorzichtig te zijn en de prangende vraag of ik wel oké ben. In een sneltempo neem ik de actualiteit door: aanslagen. Brussel. Het is gebeurd. Wat iedereen vreesde, is nu gebeurd. Brussel is geraakt. Nog maar eens een overvloed aan slachtoffers. Nog maar eens families die een dierbare verliezen. Huilen, verdriet en een enorme dosis pijn.
De gedachte: "wat is er in godsnaam gebeurd met de wereld..." zweeft de hele dag door mijn gedachten. Ik zoek m'n weg in chaos en neem ondertussen kranten door. Ontploffingen. Metro. Luchthaven. Mensen die nietsvermoedend op reis vertrokken, klaar om een nieuwe cultuur aan te treffen, klaar om deze schitterend wereld, in al haar facetten, te ontdekken, werden genadeloos afgestraft.

Mijn geloof in de mensheid wankelt: is het dit dan? Is dit waarvoor we allemaal dag en nacht uit alle macht proberen een mooi leven op te bouwen? Mijn leven wordt voor een groot deel beheerst door ambities, door dromen, door "het onderste uit de kan halen" tot dan plots, als toeval het wil, een blind geweld een einde maakt aan al die veelbelovende levens.
Ik snap het niet. Ik kan het, na meermaals geprobeerd te hebben, niet begrijpen. Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn hart wil stilstaan. Nadenken, binnen blijven, prioriteiten stellen: hier zijn mensen gestorven. Mijn hoofd zegt: doorgaan, niet bang zijn. Intelligentie is het perfecte wapen tegen blind geweld. Vrijheid overwint. Liefde overwint. Wat er ook gebeurt. Ik zoek troost bij vrienden.
Het Franse thuisfront laat me geen minuut alleen. "Courage, Eline. Ca va aller. Fais attention à toi." Ik denk terug: ik heb mensen leren kennen van zoveel verschillende nationaliteiten. Allemaal, stuk voor stuk, hebben ze me levenslessen geleerd. We geloofden soms in verschillende waarden, hielden er andere meningen op na. En toch: ik zag ze graag. Ik zag ze echt graag. Op 13 november, was mijn hart en ziel bij hen. Op 22 maart, waren zijn meer dan ooit bij mij aanwezig. Respect, solidariteit en vriendschap hebben dus wel degelijk nog betekenis.
Mijn geloof in de mensheid heeft een deuk gekregen. Mijn geloof in vriendschap, liefde en vrijheid is echter sterker dan ooit. De dag heeft me uitgeput. Ik val praktisch om van de slaap, maar vooraleer een allesverzengende slaap het van me overneemt, stuur ik nog één bericht uit: dat ik hen allemaal doodgraag zie.

J’aimeAfficher plus de réactions

Commenter

Evenwicht

"Reizen is geen synoniem voor vakantie. De betekenis ligt mijlenver uit elkaar. (...) Ik zal alvast altijd alleen blijven reizen. De nieuwsgierigheid, de honger. Honger naar mezelf kennen, de wereld ontdekken en mijn blik verruimen. De levensverhalen van anderen horen is zo inspirerend, relativerend en verrijkend. (...) Je hebt vier weken nodig om te bekomen, maar ze zeggen dat je na zes maanden weer helemaal de oude bent. Ik had de zomer van mijn leven. Ik deed alles wat ik van plan was uit te vreten. (...) De oude zal ik nooit meer zijn. Iemand zei me laatst dat m'n blik veranderd is. Dat ik ineens volwassen ben. Volwassen zijn is een val. En ik ga er niet intrappen. (...) Als je minstens een paar weken weg bent geweest, merk je pas hoe erg ze je hier met de vinger wijzen. Hoe streng iedereen voor elkaar is en hoe iedereen oordeelt." 

Factor 25. Of hoe ik plots de struggle na Toulouse helder voor mijn ogen neergepend zag worden. Gevolgd door de geruststellende gedachte: mijn vier weken zijn al voorbij. Al heeft het bij mij iets langer geduurd (exact zes weken)  alvorens rust opnieuw zijn intrede deed. Plots volgde mijn hart wat mijn hoofd al heel lang wist: alles komt, hoe dan ook, goed. 

Ik heb een aantal geweldige vrienden: vrienden die mij, ondanks een aantal obstakels, helemaal mezelf laten zijn. Eline, inclusief de twijfels, inclusief de emotionele stormen, inclusief de onuitputtelijke drive om vooruit te komen. 

Mijn codewoord? Evenwicht. Met volle teugen genieten van de kansen die geboden worden. Lachen, gieren, brullen, maar ook aanvaarden dat nostalgie  soms zijn intrede doet. Vertellen over wat ik er allemaal beleefd heb en welke geweldige vrienden ik er heb gevonden. 

Glimlachen, wanneer het Franse thuisfront van zich laat horen: "Tu manques à l'appart. C'est pas la même chose." En dat we allemaal gewoon graag gezien willen worden en een heel klein beetje onvervangbaar willen zijn.

 'Ik mis je. En soms vind ik dat helemaal niet erg."