l'ami des livres

"Mais pourquoi pas lire quelque chose en français?". Het zijn de iconische woorden van mijn beste vriend. In eerste instantie sla ik er niet veel acht op, tot het doordringt. Hij heeft gelijk. Daarom zijn we beste vrienden: hij triggert. Hij zet mij aan om net dat tikkeltje verder te gaan.

Ik beslis de Franse straten  in te trekken: overal zijn mensen op weg naar hun volgende avontuur. Het werk, de universiteit of ze genieten zoals zovelen fransen van een baguette en een koffie.  De zon werpt warme zonnestralen op mijn gezicht terwijl diverse belgische zangers, sorry, 3 weken in het buitenland zorgt voor een onverwacht chauvinistisch kantje, in mijn oor het beste van zichzelf geven. 

Plots word ik aangesproken: een kranige Franse dame brabbelt iets over bonté. Helemaal in  gedachten verzonken, moet ik vragen om het allemaal nog eens te herhalen. Ze verkoopt poëzie. Nieuwsgierig wat de dame in kwestie dan wel niet neergepend heeft, laat ik me gewillig overhalen om, in ruil voor een aantal munten, het A4'tje tot mijn bezit te verheffen. Ik zet mijn weg verder en als bij wonder bots ik op een oud, charmevol boekenwinkeltje: l'ami des livres. Ik werp een blik in de etalage en ben meteen helemaal vertederd. 

Ik stap binnen en een universum van boeken ontplooit zich voor mijn ogen. Overal boeken, platen, gedichten,... Achter de toonbank staat een kleine, oudere man met bijpassend brilletje zijn literaire schatten nauwkeurig te ordenen. Na een half uur rond gesnuisterd te hebben, spreek ik de man aan: "of hij mij iets kan aanraden?". Hij peilt naar mijn niveau en vliegt dan als bezeten zijn boekenkast in. Van ergens achterop de boekenplank, diept hij twee boeken op. De ene met blauwe kaft, de andere met tot verbeelding sprekende tekeningen. Ze zien er oud uit en  ruiken naar een mengelmoes van geschiedenis en de typische papiergeur. Een korte inhoud is er niet vermeld. Ik beslis om me te laten verrassen door de onbekende man en stap, vervuld van blijdschap in mijn literair hart, opnieuw huiswaarts. 

~Don't forget to believe in your dream~

Plots krijg ik een melding van Facebook: exact twee jaar geleden bracht ik mijn eerste nacht door in het toen nog onbekende Kortrijk. Ik moest en zou eens testen hoe dat nu precies is "op kot zitten". Heel erg spannende dagen: de bekende jozefientjes achterlaten. Bovendien trok mijn vertrouwde vriendenkring richting Gent. Ik had, en nee, ik deed er echt niet om, een andere keuze in gedachten: carte blanche. Opnieuw beginnen. Geen verleden, enkel toekomst. Ik verzeker je: ik dacht regelmatig dat mijn hart eruit zou kloppen.

Groen, onervaren en vol met nog onvervulde dromen begon ik aan mijn tijd in Kortrijk. Ik ben er gegroeid, ik heb er geleerd. Het groeide uit tot de plaats waar ik mezelf heruitvond. Waar ik (zelf)vertrouwen terugvond. En twee jaar later zit ik hier: Toulouse, zuiderse stad. Het buitenland. Wat twee jaar geleden nog tot de categorie "onvervulde dromen" behoorde, is nu mijn werkelijkheid.

Ik heb twijfelachtige momenten gekend: durf ik? Kan ik? Mag ik? Nu merk ik: alles valt op zijn plaats. Alles klopt. Af en toe denk ik: gaat 't niet te goed? Voeten op de grond, 't kan veranderen.

Maar dan maakt de twijfel plaats voor een traantje van geluk en de gedachte: "Damn, ik ben er. Die grote, ooit ogenschijnlijk onbereikbare droom is realiteit geworden."

Erasmus is plezier hebben, vrienden maken, durven vertrouwen, grenzen overschrijden en overgeven aan wat komt. Controle moet ik aan anderen overlaten. De twijfel laat ik met plezier achter en de kleine, verlegen meid van toen transformeert tot vlotte twintiger die met volle teugen mag en kan genieten...

Viva la vida Erasmus

Op 3 september had ik, zoals ik vertelde in het voorgaande blogbericht , ontmoetingsdag.  Erg indrukwekkend allemaal! Heel erg veel mensen, heel erg veel nationaliteiten: Mexicanen, Chinezen, Argentijnen, Grieken, Spanjaarden, een Australiër,... En daar zat dan één twintigjarige Belg tussen. Naar wat ik zoal hoor, ben ik hier de jongste. Toen kwam het volgende probleem: Engels of Frans? In werkelijkheid sprak ik de ene minuut in het Engels, de volgende in het Frans... Mijn hoofd kon af en toe niet meer volgen in welke taal ik nu moest spreken.

Wat ik niet had voorzien, was het feit dat de lessen direct van start zouden gaan. Om 10 uur kende ik nog niemand en om 14u30 had ik al les: 'stage introductif de français'. Frans, maar op basisschoolniveau. Heel af en toe wat voordehandliggende dingen, maar 't kan geen kwaad om alles nog eens op te frissen! Bovendien duurt de stage maar 15 uur en is het op 17 september al afgelopen. Dan heb ik al examen. Ik hoef de stage niet te volgen, maar er is ruimte voor in m'n programma en ik vind het ook een heel aangename professor. Ik heb nu dus de komende week elke dag 1u30 les. Valt best mee!

Vanaf 14 september gaan de echte lessen dan van start. Ik heb gisteren de hele dag gepuzzeld en voorlopig ziet het er goed uit. Leuke vakken! Eigenlijk ben ik best wel nieuwsgierigheid naar hoe het allemaal in z'n werk zal gaan.

4 september was de laatste dag dat mijn ouders hier waren. We zijn nog naar Montségur gereden, maar om het fort van de katharen, Toulouse is de streek van de katharen, een middeleeuwse stroming die in opstand kwamen tegen de kerk. Ze geloofden wel in God, maar niet in het instituut de kerk, te beklimmen, moesten we goede bergschoenen hebben en die hadden we niet bij... :( 

Nu, de rit in de auto was ook erg gezellig, al moet ik toegeven: ik had het wel moeilijk bij de gedachte dat ik 's avonds zou moeten vertrekken. Als afsluiter zijn we nog iets gaan eten in een heel gezellig restaurantje, hebben nog samen 'thuis' gekeken en toen kwam het moment van de waarheid. Ik moest vertrekken. Lang verhaal kort: een storm van emoties. Schrik, nieuwsgierigheid, ambitie, verdriet, onwetendheid. 

Feit is: het idee Erasmus heeft mij altijd heel erg aangesproken. De wereld ontdekken, talen verbeteren, zelfstandig worden en tegelijk nog studeren ook. Maar om het effectief te doen, om effectief je plaatsje te veroveren in een vreemd land en de uitdaging aan te gaan om daar een eigen 'leven' op te bouwen, heb je verdorie toch een serieuze portie moed en ambitie nodig. 

Hoe zwaar het afscheid me ook viel, af en toe moet ik mezelf in de arm knijpen. "Zit ik nu echt op een appartement in Frankrijk? Of "Zie mij hier nu zitten". Ogen open: Frans spreken. Ontbijten: Frans spreken. Babbelen over het tv-programma: Frans spreken. Hier heb ik jarenlang over gesproken en nu ben ik het gewoon aan het doen. Best wel leuk om te beseffen...

Ik ben er toch in geslaagd om vrijdagnacht redelijk te slapen. Ware het niet dat er een feestje was en dat Aurélie, mijn huisgenoot, mij de ochtend nadien luchtig wist te vertellen dat ze 'tire des pistols' (iets wat je volgens mij toch niet echt verkeerd kunt vertalen) had gehoord. In de krant stond er niets vermeld en ikzelf heb ook niets gehoord... Heel vreemd.

Over die huisgenoten gesproken, die vallen erg mee! Zoals jullie al weten, is er Aurélie, die vierentwintig is en werkt in de sportsector. Ze helpt mee aan de organisatie van sportevenementen en heeft een jaar in Engeland gestudeerd. Aurélie is heel vriendelijk, lief en sociaal. Ze heeft wel merkelijk veel meer zin voor initiatief dan ik. Ze organiseert het leven hier in het appartement: wie kuist, wie doet wat,... Om een voorbeeld te geven: deze nacht was er weer heel luide muziek hierboven. Deze morgen zei Aurélie dat ze even zou passeren bij de mensen hierboven. Iets wat ik mezelf niet zo snel zie doen. Die hulp is wel welkom en is handig, heel erg handig.

Verder is er Annabelle, die is gisteren pas aangekomen. Ze is eveneens ouder dan ik hoeveel precies weet ik niet, enkel dat ze hier een master komt doen en dat ze vorig jaar in Polen heeft gestudeerd. Ze is van Turkse/Marokkaanse? afkomst en houdt heel erg van koken. Aurélie en ik houden het simpel: vis of gewoon een schotel uit de microgolf. En dan is er Annabelle: pasta, uien, champignons,...  Grappig!

De avonden vind ik heel erg leuk! Gisteren zat ik plots met twee Françaises naar rugby te kijken! Rugby is in Toulouse een heel erg belangrijke sport, wanneer ze winnen, staat de hele stad in rep en roer! Ik moet dus zeker eens een wedstrijd bijwonen, al ben ik wel gewaarschuwd: je hoort de lichaamsdelen kraken....

Gisteren heb ik de hele dag geregeld. Oh ja! Mijn 'buddy' heeft me via Facebook gecontacteerd: Martin, studeert in het 4e jaar in Science Politiques. Ik kreeg meteen een compliment: hij was onder de indruk van mijn niveau Frans. Ook Aurélie wist me te zeggen dat ik best wel goed Frans spreek. Ik was heel blij dat te horen. Blijkbaar doe ik het toch nog zo slecht niet. :-)

 Vandaag is het hier heel mooi weer! De zon schijnt en een stralende hemel! Aurélie is vertrokken deze morgen en Annabelle is nu naar 'n vriendin. Straks heb ik Annabelle gevraagd om een wandeling in de stad te maken en eventueel iets te gaan drinken. De dag ziet er goed uit! :-)

~ il faut avoir aucun regret pour le passé, aucun remords pour le présent, et une confiance inébranlable pour l'avenir. ~Jean Jaurès

Nieuws uit Toulouse!

Hallo!! 

Ziehier de eerste nieuwsbrief uit Toulouse! Ik ben hier gisteren rond 17 uur aangekomen, in een verschrikkelijk onweer... Daar kom je dan speciaal voor naar Frankrijk! 

Alhoewel het afscheid mij toch wat zwaar viel ('t verhaal van de grote mond en 't kleine hartje ;-) ), heb ik me vlot geïnstalleerd in m'n kamer. Overal staan foto's, herinneringen en kadootjes, zo flitst het thuisfront geregeld door m'n gedachten. 

 Later op de avond (na een hoogstaand maal in de plaatselijk Mc Donalds) ben ik teruggekeerd richting mijn kamer en heb ik Aurélie teruggezien. Hier in Frankrijk is het, zoals jullie waarschijnlijk wel weten, de gewoonte om bij een begroeting 2 zoenen te geven. Die manier van begroeten zorgt ervoor dat de muur die ik soms om mij heen bouw om grote veranderingen en nieuwe situaties aan te kunnen, verplicht verlaagd wordt. Mijn gereserveerdheid naar anderen toe, verdwijnt hier dus stap voor stap. 

Mijn huisgenoot, Aurélie, valt heel erg mee. Ze is wat ouder dan ik (vierentwintig) wat ervoor zorgt dat ze verantwoordelijk is en mij af en toe wat hulp geeft wanneer ik vragen heb (alhoewel ik gisteren uitgeput was: indrukken, stress, reizen,... Ik heb Aurélie niet heel lang gezien.) Ze wist me ook te vertellen wie de derde huisgenoot wordt. Annabelle, eveneens ouder dan ik, die ook studeert aan Sciences Politiques, maar een master doet. Zaterdag maken we kennis. Spannend! 

Mijn eerste nacht hier deed toch wat raar. Een groot bed waar ik nog aan moet wennen, erg warm,... Ik moet nog wat zoeken, maar 't komt heus wel inorde. Ik heb er alle vertrouwen in. Ik kan me redelijk vlot verstaanbaar maken, heb een gezellige kamer en heb al een grote voorsprong door de regelingen die ik al in België heb getroffen. 

Vandaag hebben we (mijn ouders en mezelf) Albi verkend. Een rustig, gezellig stadje op 'n uurtje rijden van Toulouse en hebben we het museum van Toulouse Lautrec bezocht. Een welkome ontspanning na alle aanpassingen. Ik heb ondertussen de laatste regelingen getroffen: bankkaart aangevraagd, Frans gsm-nummer waardoor ik praktisch overal wifi heb (en dus ook bereikbaar blijf.), basisboodschappen gedaan,... 

Oh ja! Ik ben binnengeglipt in de universiteit! De lokalen zijn nu nog leeg, dus ik moest ervan profiteren. Het gebouw geeft een oude indruk, maar oefent toch een enorme charme uit. Houten schoolbanken, oude krijtborden. Pure traditie. 

De metro nemen lukt ook al vlot in m'n eentje! Toegegeven: ik was trots. Trots dat alles goed uitdraait. Trots dat ik hier in m'n eentje mag en kan rondlopen. :-) 

Morgen staat er nog een ontspanningsdag op het programma en donderdag ga ik naar de ontmoetingsdag. M'n beste beentje voorzetten om mensen te leren kennen.

Slaapwel!