Zomer 2016

23 september, drie maanden geleden begon de zomer. Voor het eerst in drie jaar had ik geen plannen. Er was geen Erasmus die moest voorbereid worden. Er was geen examenperiode in augustus. En toch: het werd een memorabele zomer. Drie maanden vol plezier, muziek en avontuur. Ik had er een verwarrend academiejaar opzitten: ik haalde m'n hart op in Toulouse, werd vervolgens in het Leuvense studentenleven gesmeten en moest het hoofd bieden aan een aantal aanpassingsmoeilijkheden. Mijn hart was nog steeds Frans. Mijn hoofd moest het in Leuven redden. Ik projecteerde mijn hoop op de toekomst en zocht mijn heil in ambitieuze stageprojecten. Toen kwam de zomer: adempauze. Rust.

Ik deed drie maanden lang wat ik het liefste deed. Ik vloog de wereldbol rond en stak menig grenzen over. Hartelijke verwelkomingen schonken me opnieuw een hemelsbrede glimlach. Ik sloot mijn Franse thuisfront eind juni nog éénmaal in de armen. Dramatiek verdween en berusting deed z'n intrede. Ik gaf een maand lang het beste van mezelf in de luchthaven. Zag duizenden reizigers het vliegtuig opstappen en wenste de passagiers voor Nice op 15 juli, met alle medeleven die ik in me had, veel moed. Ik trok naar London, zag er mijn vroegere kotgenoot Benoit terug en ontdekte er dat alleen reizen me niet langer angst inboezemt. Meer zelfs: het maakte me gelukkig. Heel even enkel me, myself and I.

Op de luchthaven van Barcelona wachtte Christina mij in alle ongeduld op. Een 8-tal maanden geleden had ik haar de laatste keer gezien. Ik had de belofte gemaakt haar op te zoeken. Daar stond ze dan eind augustus: blinkende ogen van blijdschap, een hartelijke omhelzing en een welkomstbordje dat meteen mijn hart veroverde: "bienvenue Eline! " Ik cruisde doorheen de Spaanse bergwegen, brulde mee met de plaatselijke hits en werd omringd door een enorme dosis vriendschap.

En toen? Toen kwam New York. Ik stak de oceaan over met 11 onbekenden aan mijn zij. Ik gierde van het lachen, gaf me eens te meer over aan wat komen zou en vertrouwde. Een avontuur ontplooide zich en ik sloot ze één voor één in mijn hart. Ik was er kleine. De bijnaam tovert een glimlach tevoorschijn. Ze geeft me ruimte om bij te leren en drukt tegelijk genegenheid uit. Er is Eline: onafhankelijk, gedreven en met een grote mond. Daarnaast is er kleine, die eigenlijk gewoon graag gezien wil worden. Jong, onervaren en nog een heleboel te leren.

Mij rest nog één ding: dankbaar achterom kijken bij zoveel moois. Het mijn-hart-springt-uit-mijn-borstkas-van-geluk-gevoel nog even vasthouden en vooral zielsgelukkig glimlachen wanneer de zomerse hits in mijn oren weerklinken en talloze herinneringen opnieuw opborrelen. Zomer 2016, u was werkelijk geweldig.