le coeur ouvert à l'inconnu

De dagelijkse routine wordt doorbroken: paasvakantie. Er komt ruimte om zelf te beslissen wanneer
en hoeveel er gewerkt wordt. In een knip heb ik weer wat meer tijd over en kan ik genieten van de kleine dingen. De zon, geen vervelende wekker die mij uit dromenland sleurt en twee weken lang thuis zijn (oh ja, wees gerust: zelfs na twee jaar kotleven, kom ik nog steeds even graag thuis…).

Tijd betekent voor mij ook nadenken. Nadenken en de dag overlopen, maar ook denken over de toekomst. Toegegeven: soms boezemt die mij best wel wat angst in. Gedurende een aantal dagen wist ik niet hoe er mee om te gaan: wegduwen of aanvaarden? Ik wist het niet. Meermaals spookten verschillende vragen door mijn hoofd: waarom, in godsnaam, waarom moest jij nu weer zonodig beslissen om richting Toulouse te trekken? Waarom moet jij iedereen hier achterlaten? Wat zouden de gevolgen zijn? 

Sinds een aantal dagen heb ik het vertrouwen terug gevonden. Waarom ik moest vertrekken is heel simpel: een ton vol ambitie en een droom die schreeuwt om waargemaakt te worden.  En mijn vrienden? Ze kennen mij goed genoeg om in te zien hoe belangrijk dit voor mij is. Ik moet groeien. Ik moet het beste in mezelf naar boven halen. Ik wil vooruit. 

Ik ken mezelf. Ik weet hoe lastig ik het ermee heb om de toekomst zijn werk te laten doen. Paniek maakt zich dan van mij meester en geleidelijk aan verlies ik alle vertrouwen. De keuzes die ik maak laten mij echter niet veel andere opties. En eerlijk gezegd: ik kan niet alles controleren. Ik moet leren loslaten. Loslaten, want wat moet gebeuren, zal zijn weg uiteindelijk wel vinden. 

Het vertrouwen keert langzaam terug, de spanning is opnieuw voelbaar. De eerste hindernis is genomen en de zin is weer ongelofelijk groot.

~Je me baladais sur l'avenue, le coeur ouvert à l'inconnu. J'avais envie de dire bonjour à n'importe qui. ~ (Joe Dassin)

La vie ne vaut d'être vécue sans amour

Plots komt er een einde aan het rennen en moet ik even halt houden. Ik besef: mijn toekomst ziet er best wel goed uit. Stapje voor stapje komt mijn droom binnen handbereik en valt alles langzaamaan in de plooi. Ik krijg onnoemelijk veel kansen en de tijd gaat aan een hels tempo voorbij.

Naast alle regelingen die getroffen moeten worden, waak ik er over dat de tijd die me nog rest in ons Belgenlandje niet zomaar voorbij tikt, want ik weet: ik zal ze moeten missen. Op uitwisseling vertrekken is een enorme kans waar ik met veel spanning naar uitkijk, maar het brengt ook met zich mee dat ik de mensen waar ik om geef heel even moet achterlaten.

Sinds kindsbeen af sluimert er binnenin mij een reismicrobe die mij af en toe naar buiten jaagt. De wereld verkennen, ontdekken, nieuwe gewoontes leren kennen. Het verandert je manier van denken, het verandert je karakter. De avonturier vanbinnen is er altijd geweest, toch vind ik  een reden hebben om keer op keer terug te keren, het keer op keer een reden hebben om huiswaarts te keren in de wetenschap dat daar mensen op jouw komst wachten, het mooiste van het hele reisgebeuren.

Mijn familie en mijn vrienden: mijn ouders, Simon, Jits, Maud, Charlotte, Eva en al die andere mensen die mij doen genieten van elke minuut. Zij zijn mijn reden om terug te keren. Zij zijn mijn reden om af en toe halt te houden.

Wat de toekomst brengt, kan ik niet inschatten. Welke avonturen en veranderingen mij nog te wachten staan evenmin.  Maar ik heb wel de macht te beslissen hoe ik met de dingen omga. Wat ik  laat veranderen en wat hetzelfde blijft. Schrik? Natuurlijk, maar moedig zijn, is niet weten wat er komt en toch  springen.