Jaarbalans 2014

27 december, de laatste dagen van 2014 zijn geteld. Langzaam aan maakt de hele wereld zich klaar om het nieuwe jaar feestelijk in te zetten. Een overvloed aan jaaroverzichten teistert de televisie en radio: de belangrijkste actuele feiten, de grappigste tv-momenten. Allemaal passeren ze de revue. Het lijkt of elk fragment toch nog uit alle macht een laatste gloriemoment wil opeisen. Omdat tijd al snel genoeg voorbij gaat, vond ik het zelf ook hoogtijd om de balans op te maken van het voorbije jaar. Welke hoogtepunten heb ik gekend? Welke evoluties heb ik mogen doormaken? Welke uitdagingen heb ik getrotseerd?

2014 miste zijn start niet, in januari moest ik al ogenblikkelijk één van de grootste uitdagingen van dit jaar aangaan: de eerste examens in het hoger onderwijs. Ik moet bekennen dat het allemaal nogal een imposante indruk op mij maakte. Het nieuwe systeem van ondervragen, andere manier van lesgeven.

Kerstvakantie werd ingeruild voor vele uren achter mijn bureau. Ik heb er gevloekt en heb er me af en toe afgevraagd waar ik toch in hemelsnaam aan begonnen was. Desalniettemin gaf ik alles wat ik toen te bieden had. De dag waarop ik het verdict kreeg te horen, herinner ik me nog levendig: 3 herexamens van de 7. Ik moest opboksen tegen een grote ontgoocheling. Ik moest verder en zou het in augustus opnieuw moeten proberen. Ondanks de ontgoocheling was ik er toen heilig van overtuigd: Ik moet en zal slagen.

Januari was ook de maand waarop ik in een moment van moed op de "boeken"-knop drukte en besloot mijn kotgenoot/vriend Benoit te volgen richting Mexico. Tot op de dag van vandaag ben ik hem nog altijd dankbaar dat hij mij toen over de streep getrokken heeft. Vanaf het moment dat ik beslist had de sprong te wagen, wist ik: dit is van mij, dit is voor mij, dit is wat ik nodig heb om vooruit te komen.
Na het harde labeur van januari volgde de eerste Taal-en Letterkundereis naar Budapest. Ik kwam er terecht in een geweldige groep. Er werd gelachen en gehuild. Ik wist meteen: dit is goed. Dit is oprecht. Dit is echt. Al snel ontstond dan ook de traditie om samen te komen (met de daarbijbehorende pasta) op speciale gelegenheden zoals daar zijn: verjaardagen, einde van examens,…

In maart maakte ik mijn opwachting als bescheiden journalist/recensent voor het Kortrijkse Studentenblad "De stiefel". Hoewel het blad geen lang leven was beschoren, heeft het voor mij dit jaar toch een belangrijke rol gespeeld. Voor de eerste keer trad ik naar voor om mijn ambities na te streven. Mijn eerste ambities zijn uitgekomen: er verschenen een aantal artikelen waaronder ik trots mijn eigen naam mocht neerpennen. Ik besefte voor de eerste keer: dit is wat ik graag doe en ik kan er nog behoorlijk mee overweg ook!

Op 17 maart, iconische datum (nl. mijn verjaardag ) had ik het genoegen mijn beide werelden te zien samenkomen: ik introduceerde mijn beste maatje bij zij die, sinds mijn komst in Kortrijk-stad, een belangrijke rol vervulden binnen mijn dagdagelijkse leven. Ik schepte er een ongelofelijk genoegen in te zien dat beide partijen het goed met elkaar konden vinden. Op diezelfde avond kreeg ik de verrassing van mijn leven: mijn lieftallige mama had mij, buiten mijn weten om, ingeschreven om mijn rijexamen af te leggen. Ik was er eerlijk gezegd nog niet helemaal van overtuigd te kunnen slagen in die opdracht. Desalniettemin behaalde ik op 16 april trots mijn rijbewijs. De volgende mijlpaal in mijn jonge leventje was bereikt. Plots kreeg ik er een enorme portie extra vrijheid en zelfstandigheid bij.

Mei stond vooral in het teken van de grote, officiële opening van het ambitieuze project van mijn ouders: Meet@51 zag het levenslicht en werd dan ook feestelijk geopend. Ik schreef er toen het volgende stukje over om de sfeer weer te geven: " Na zoveel maanden zoeken, regelen, verbouwen is het na een vingerknip voorbij: de officiële opening van de nieuwe vergaderzalen. De mensenmassa is tot stilstand gekomen, rust is wedergekeerd. Ik voel mijn voeten niet meer, maar 1 blik is voldoende om er geen belang meer aan te hechten. De kleine glinstering in de ogen, de glimlach die een grote tevredenheid verraad. Ik beleefde het deze keer met veel plezier van op de zijlijn en kijk met enorm veel trots op hun zoveelste realisatie."

Tussen de passage van de Belgen op het WK, wachtte mijn volgende uitdaging: ik slaagde erin het tweede semester door te komen zonder herexamens. Ik had ondertussen geleerd hoe ik met de nieuwe situaties moest omgaan. De blijdschap toen ik te horen kreeg dat het me wel degelijk gelukt was, staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.
Hoewel ik op 3 juli met een bang hartje richting Zaventem trok, was de zomer van 2014 mijn meest belangrijke periode, mijn hoogtepunt. Ik wist helemaal niet waar ik me aan moest verwachten: een vreemde groep (buiten Benoit dan, alhoewel ik die toen net 1 jaar kende) en ver van huis. Ik wilde vooruit. Ik wilde dit zelf doen. De reden waarom ik in januari beslist heb om er voor te gaan is heel eenvoudig. Ik wist: ik krijg de kans om te groeien en dat binnen de veiligheid van een groep die mij opvangt als me dat toch niet 100% alleen lukt.

Opnieuw had ik het enorme geluk in een fantastische groep terecht te komen. In 3 weken ben ik er in geslaagd om een aantal dingen terug op orde te krijgen. Ik kreeg helderheid over wat ik wel en niet wilde. Ik heb er dingen geleerd die me mijn hele leven zullen bijblijven. Toen ik thuiskwam, werd opgemerkt dat ik veranderd was. Ik voelde: ik sta 100 keer steviger in mijn schoenen dan voorheen. Het is beter uitgedraaid dan ik ooit had durven hopen. Dankzij die ene zomer heb ik geleerd wat ik moest veranderen indien ik de beste versie van mezelf wilde nastreven. Ik heb me helemaal overgegeven (wat me helemaal niet zo makkelijk viel: controlefreak => check!) aan wat het land en de mensen te bieden hadden. Dit was geen reis. Dit was een voor-en na gebeurtenis.
Na de roes van Mexico moest ik opnieuw discipline aan de dag leggen. Ik moest slagen voor mijn herexamens. Mijn zelfvertrouwen had een serieuze deuk gekregen, maar dankzij een enorme portie steun heb ik het gehaald. Ik ben er geraakt.

Door al die fantastische levenservaringen, levenslessen, fantastische mensen en vrienden heb ik dit jaar een enorme evolutie doorgemaakt. In januari werd ik nog beperkt door mijn eigen angsten en tekortkomingen. Vandaag kan ik met heel veel opluchting zeggen: het was een fantastisch jaar. Een jaar waarin ik groeide. Een jaar waarin ik besefte waarvoor ik wilde staan. Een jaar waarin mijn ambities hoogtij vierden. Een jaar waarin ik mezelf ontplooide en inzag wat voor mij van belang is: oprechte relaties waarin je jezelf openstelt ook al houdt dat soms in dat je zwakheden zichtbaar worden, vertrouwen en steun. Een jaar waarop ik ongelofelijk dankbaar terugkijk voor wat ik allemaal heb mogen meemaken.

Ikzelf kijk met spanning uit naar wat het jaar 2015 voor mij in petto heeft en wens iedereen een fantastisch jaar toe: een jaar waarin je het genoegen hebt om de warmte van familie en vriendschap te ontdekken, een jaar waarin je dromen, stapje voor stapje, werkelijkheid worden, maar vooral een jaar die gekenmerkt wordt door een enorme dosis vrolijkheid en door onvergetelijke momenten.

Sunshine on your face, music in your heart, love in your eyes, the world at your feet! 
Eline

Heel gewoon geraakt...

Kerstbal, hoogdag voor elke Kulakker. Nog een laatste keer samenkomen alvorens elke student 4 weken lang het beste van zichzelf geeft. Om de kerstsfeer ten volle tot zijn recht te laten komen, werd er besloten kadootjes uit te wisselen. Het lot werd ingezet als 'onschuldige hand' en de namen werden verdeeld. Gedurende 2 weken lang leefden we in spanning: Wie zou ons een kadootje geven? Wat zou hij/zij uitkiezen? 

Toeval heeft er toen over beslist dat Maud mijn naam trok. Maudje, zij die mij de laatste tijd duidelijk heeft laten voelen dat ze klaar staat. Maudje, die altijd, gewild of ongewild, een lach op je gezicht tovert. Mijn glimlach toen ik ontdekte dat ik net van haar iets zou krijgen, moet al veel verraden hebben… 

Het maakte mij al lang niet meer uit wat ik zou aantreffen in die tot de verbeelding sprekende doos. Echter, het openen van de doos leidde tot een grote ontdekkingsreis binnenin mijn eigen karakter. Ik zag mezelf in kadootjes weerspiegeld. Dit was duidelijk met heel veel zorg, tijd en geduld uitgezocht EN speciaal voor mij. 

De materiële waarde mag dan niet zo hoog gelegen hebben het deed er niet toe. Erachter komen dat iemand je zo goed kent en bereid is om tijd te maken om net dat geschikte kadootje te zoeken, is voor mij zoveel meer waard. Simpelweg, ik werd geraakt.

Dan thuis komen en een tweetal berichten aan treffen waarvan eentje de bezorgdheid van je beste vriend weergeeft, maakt dat ik besef: zoveel lieve, oprechte mensen rondom mij. Zoveel zorg. Gewoon overgelukkig…