En zo kwam het dat ik op 30 januari aanbelde op de Belgische ambassade "Bonjour, Eline Van Wynsberghe. Je commence à travailler aujourd'hui." Spanning gierde door mijn lijf. Schoolbanken ken ik ondertussen als mijn broekzak. De Leuvense lokalen, de Kortrijkse aula's tot zelfs de varianten in Toulouse toe. Maar dit is nieuw. Werken is nieuw. Parijs is nieuw.
Stage in Parijs is je 's morgens in de enorme stroom aan Parisiens begeven. Stuk voor stuk gewapend met aktetas en I-phone oortjes. Daarbij is het trouwens van levensbelang voldoende zelfvertrouwen uitstralen in een poging niet omver gelopen te worden. Schouders achteruit. Borst vooruit. En doorstappen.
Stage in Parijs is goed uit je doppen kijken. Zowel voor auto's, die te pas en onpas doorrijden (voor zover ik wist, waren Fransen niet integraal kleurenblind), als voor grote boodschappen van de franse dierengemeenschap. Een waar mirakel is het dat ik in de voorbije 6 dagen nog geen gefrustreerde "MEEERDE!" heb horen weerklinken.
Stage in Parijs is je verwonderen over de gigantische bouwwerken. Majestueuze huizen torenen boven mijn hoofd uit en zelfs de plaatselijke Fnac lijkt een waar kunstwerk. Achter de hoek van elke boulevard verwacht ik Prada of Dior aan te treffen.
Stage in Parijs is trots zijn, wanneer mijn naam het paswoord is om de deur van de Belgische ambassade te openen. Stage in Parijs is je onwaarschijnlijk groen voelen, verbaasd rondkijken, mee op sleeptouw genomen worden door Anthony, in te beelden als pur sang Parisien: inclusief aktetas, inclusief lange mantel EN prototypische Franse hoed. Vergaderingen trachten te ontcijferen en voor het eerst in mijn leven netwerken op een beurs. Stage in Parijs is een soort creooltaal spreken waarbij Nederlands en Frans naadloos vermengd worden. Zinnen à la "Blijft gij hier eten? Sinon, tu peux te mettre là." zijn schering en inslag. Stage in Parijs is overweldigend. Groots. Enorm, spannend, maar vooral heel erg leerrijk.
De stad leeft en slokt me regelmatig op. Waar ik voorheen door de Brugse straten slenterde (en ook daar, na 21 jaar, nog regelmatig fout liep...), moet ik nu mijn weg zien te vinden in een enorme metropool. Kleine meid in grote stad vormt het kernwoord van dit alles. Parijs is charmevol, veroverde sinds dag één mijn hart en maakt me gelukkig. Ik herken tv-programma's, zing Franse liedjes uit volle borst mee en denk bij dat alles "Ongelofelijk dat dit kan."
