De laatste ogenblikken van mijn Kortrijkse bestaan tikken langzaamaan
weg. De officiële groepsfoto, mijn laatste les binnen Taal-en
letterkunde, mijn laatste volledige week op kot. Ik koester ze meer dan
ooit, want hier ben ik groot geworden. Hier heb ik een aantal obstakels
weten overwinnen en heb ik mezelf, stap voor stap, teruggevonden. Kortrijk
zal voor altijd een plaats blijven waar ik, toen ik er op 24 september
in een massa van mensen mijn eigen plekje probeerde te veroveren, in
een warm nest werd ontvangen: hier kreeg ik een nieuwe kans om zelf
uit te maken wie ik wilde zijn. Hier speelde verleden geen rol, een toekomst uitbouwen daarentegen werd uitgebreid aangemoedigd. Gezien mijn trouwe kotgenoot Benoit een
belangrijke rol vervulde in de voorbije 2 jaar is het ondenkbaar hem
niet te vermelden.
Plots werden een Limburger en
een West-Vlaming gedropt in de studentenstad Kortrijk. Zie hier het
verhaal.
23 september 2013. Kortrijk, hier zou een groot deel van mijn leven zich de komende twee jaar afspelen. Ik moest het vanaf nu af aan wat meer in m'n eentje zien te redden. Vanbinnen stierf ik zowaar van de zenuwen… Zou ik het wel aankunnen? Al die drukte? Al die nieuwe dingen? Wie zouden mijn kotgenoten zijn? (Veel meer dan wat tot de verbeelding sprekende feitjes had ik tot nog toe nog niet gekregen…) Zouden ze wel meevallen? Al snel maakte ik kennis met die ietwat vreemde Limburger die zich naast mijn kamertje had gesetteld. Hij was diegene die zich de eerste avond al in mijn stoel op mijn kamertje bevond. Hij was diegene die mij de eerste ochtend vanuit mijn (toen nog) krakkemikkige bed/ matras op de grond liet kruipen met de vertederende vraag: Mag ik hier bij jou douchen? De mijne werkt nog niet…. Met slaperige oogjes en mijn mooiste pyjama aan (oh ja, ik had mijn indruk direct gemaakt…) liet ik hem toe in mijn nederige stulpje. 1 avond en er stond al een vreemde onder mijn douche. 'T moet een voorteken geweest zijn van wat nog zou komen. Een paar maanden (en dus ook talrijke gezamenlijke eetavonden) later kwam hij aanzetten met het plan Mexico te verkennen. Reizigster in hart en nieren ging mijn hartje een tikkeltje sneller slaan bij het aanhoren van zijn tot de verbeelding sprekende plannen. In een moment van onverschrokken moed heb ik toen de kans aangrepen. Het zou uitdraaien op iets wat voor goed een aantal van mijn standpunten zou veranderen, die mij zou versterken. Op reis leer je iemand pas echt kennen. Grenzen vervagen, kleine kantjes worden duidelijk. Net door het ontdekken van die kleine kantjes (en oh ja, ik heb er zelf ook meerdere. Hij heeft het echt al dikwijls mogen ontgelden als ik gefrustreerd rondliep of weer zo'n emotionele bui moest zien te doorspartelen…) leer je er mee omgaan. Je weet wat je aan elkaar hebt.
Op avonden wanneer ik, dik tegen mijn zin, op een donkere,
ongezellige, koude avond het warme thuis moet verlaten, is hij diegene die
het draagbaar maakt.
|
Mijn Kortrijkse hoofdstuk zit er bijna op. Met een lichte vlaag van spijt in het hart moet ik vertrekken. Gelukkig staan er voor mij een hele boel nieuwe uitdagingen klaar. Ik trek de deur in Kortrijk langzaamaan achter me dicht en ben volledig klaar voor Leuven en Toulouse. Ik? Ik ben klaar om opnieuw vooruit te gaan en voluit dromen en ambities na te streven.
Desalniettemin: bedankt Kortrijk, bedankt om een schuchtere Bruggelinge met open armen te ontvangen.
