Vorige week zat ik er nog vol ontzag naar te kijken: de man die 60 dagen lang op alles ja zegt. Ja Jan. Vol vuur riep ik uit: ik wil ook!
Vandaag kreeg het lollige programma plots een heel stuk meer diepgang. Ik werd dooreen geschud, zat als kijker onbewust mee te knikken: ja! Gewoon ja! Go, just go!
Ik keek en besefte plots: ik heb altijd beweerd dat het Mexico was die mij als individu veranderd heeft. Niets is minder waar.
De totale overgave toen ik aan het avontuur begon. Dat is wat mij veranderd heeft. De totale overgave, in de hoop dat alles goed zou komen en het enorme geluk goed terecht te komen.
Ik zou wel zien. Alles, alles wat men mij in die 3 weken gevraagd heeft, heb ik uiteindelijk gedaan. Niet zonder twijfel, niet zonder schrik (ik ben en blijf immers altijd een klein beetje controlefreak), maar wel in de wetenschap vanbinnen dat alles, hoe dan ook, wel goed komt.
Soms niet op de manier waarop gehoopt, maar wel op een manier waarop je er of mee leert omgaan en sterker wordt, of dat bewondering je anders doet kijken naar die alledaagse wereld.
Na een confrontatie met de harde realiteit der maatschappij sprak het hoofdpersonage van dienst volgende woorden: "Ik besef nu pas hoeveel geluk je moet hebben in 't leven: een goeie thuis, een goeie job, goeie vrienden." Ik slikte en dacht: Het mag dan niet altijd eenvoudig zijn, de luxe te kunnen terugvallen op mensen die, in alle omstandigheden, bij je staan, zoiets is pas luxe in de meest zuivere betekenis.
Als er 1 ding is die dit programma aantoont dan is het het volgende: ga, spring, ren en vlieg 't leven in. Je weet nooit wat er komt.
Of om het met een iconische spreuk te zeggen: "Life is like a box of chocolates. You never know what you gonna get."
